و بعد که باران درخت ها را شست
نگاه تو شفاف شد
خیال می کنم دوباره باید برگردیم
ما فقط زیر برگ های پاییزی
زیر نیمکت ها
و شاید زیر تخت خواب مسافر خانه ای که صنوبری
پشت پنجره اش بود
و لابه لای چمدان های قدیمی مان را
خواهیم گشت
(بله! می دانم! هنوز هیچ کس نتوانسته سر سوزنی از جامانده هایش را
برگرداند)
و بعد باید می آمدیم
زیر درخت ها -که نگاه تو شفاف شد-
می نشستیم و
چای سفارش می دادیم
آدم هایی که زودتر از ما به اینجا رسیده بودند
رد و نشانی از خود باقی گذاشته اند
(می دانم به هیچ نشانه ای نمی شود اعتماد کرد)
بچه ها عنقریب از بازی خسته می شوند
لقمه هایشان را بر می دارند
و به تماشای آب می روند
(البته ما هم زود خسته شدیم
برای همین است که از نگاه جدی بچه ها به آب
می ترسیم)
دوازده سالگی را
کنار همین جاده می ایستانم
یک بسته صابون سرکف
یک شیشه روغن ریتون
به دستش می دهم
مسافران دریا می ایستند
سر به سر فروشنده ای که آفتاب کلافه اش کرده می گذارند
چیزی می خرند
و یک لحظه ی شاد را
در نگاه و لب های کودکی
جا می گدارند و
دور می شوند
...
و بعد
که باران
درخت ها را شست
گفتم:
نباید بر می گشتیم
یعنی نمی توانیم برگردیم
ما
برگشتن ها را
فقط می رویم
رفته ایم
"حافظ موسوی"
پ.ن: لذت پیدا کردن این شعر تو حاشیه ی یکی از جزوه های قدیمی دانشگاه، عین مزه ی یه لیوان چای داغ وقتی داری از سرما سگ لرزه می زنی ! باور کن!